"ျမန္မာ တို႔ အတြက္ ဗဟုသုတ"

Minwai Mon

တစ္ခါတုုန္းက သာဝတၳိျပည္မွာ သူေဌးသမီးေလးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အိမ္ေအာက္ထပ္က ရက္ကန္းရုုံရွိရာကိုု ဆင္းခဲ့ပါတယ္။ ရက္ကန္းရုုံေရာက္ေတာ့ အလုုပ္သမားအမ်ဳိးသမီးေလးေတြ ကိုုယ္စီရက္ေဖါက္ ေယာက္ေနၾကတာကိုု ေတြ႔ရပါတယ္။ ၾကည့္ရင္းနဲ႕ ေျဖာင့္တန္းေနတဲ့ ရက္ေဖါက္ကို အာရုုံနိမိတ္ ယူလိုုက္ပါတယ္။ ယူထားတဲ့ အာရုုံနိမိတ္ကိုု အေတြးထဲက မလႊတ္ေတာ့ဘဲ အေတြးတစ္ခုုကိုု ဆင္ျခင္လိုုက္ပါတယ္။

“လူသားအားလုုံးဟာ ကိုုယ္ႏႈတ္ႏွလုုံး ေကာက္က်စ္မႈကိုုပယ္ၿပီး ရက္ေဖါက္လို ေျဖာင့္မတ္တဲ့စိတ္ ျဖစ္ၾကရင္ေကာင္း မွာပဲ”လို႔ ဆင္ျခင္အေတြးနိမိတ္ကိုု သက္မဲ့ရက္ေဖါက္နဲ႔ ယွဥ္ေတြးလိုုက္ပါတယ္။

သူေဌးသမီးေလးက အိမ္ေပၚကိုု ျပန္တက္တဲ့အခါမွာလည္း ဒီအေတြးကိုု ထပ္ခါထပ္ခါေတြးရင္း တက္သြားပါ တယ္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့လည္း ရက္ေဖါက္အေတြးကိုု ေတြးရင္းေတြးရင္း ဆင္ျခင္ေနမိပါတယ္။ ဆင္ျခင္ရင္း ဆင္ ျခင္ရင္းနဲ႔ အနိစၥလကၡဏာ ထင္ရွားလာပါတယ္။ ေနာက္ ဒုုကၡလကၡဏာထင္ရွားလာျပန္ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုုရားရွင္က သူေဌးသမီးေလး ဒီလိုုဆင္ျခင္ေနတာကိုု သိေတာ္မူေတာ့ ဂႏၶကုုဋီတိုုက္ေတာ္က ထိုုင္ေတာ္ မူလ်က္ပဲ သူေဌးသမီးေလးရွိရာကိုု ေရာင္ျခည္ေတာ္လႊတ္လိုုက္ပါတယ္။

သူေဌးသမီးေလးက ေရာင္ျခည္ေတာ္ကိုု “ဘာပါလိမ့္”ဆိုုၿပီး ၾကည့္လိုုက္တဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုုရားရွင္ အနားမွာ ထိုုင္ေနသလိုုျမင္ရလိုု႕ ထၿပီးလက္အုုပ္ခ်ီ အရိုုအေသျပဳပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုုရားရွင္က သူေဌး သမီးေလးနဲ႕ သပၺါယသင့္တဲ့ တရားတစ္ပုုဒ္ကိုု ေဟာျပပါတယ္။

ေယာ ေဝ ဌိတေတၱာ တသရံဝ ဥဇၨဳ၊
ဇိဂုုစၧတိ ကေမၼဟိ ပါပေကဟိ။
ဝီမံသမာေနာ ဝိသမံ သမဥၥ၊
တံ ဝါပိ ဓီရာ မုုနိ ေဝဒယႏၲိ။

“လူတစ္ေယာက္ဟာ တည္ၾကည္တဲ့စိတ္ရွိတယ္။ ရက္ေဖါက္လုုံးလိုု ေျဖာင့္စင္းတယ္။ အကုုသိုုလ္ေတြကိုု စက္ဆုုပ္တယ္။ မွ်တမႈ မမွ်တမႈကိုု စုုံစမ္းဆင္ျခင္တယ္။ အဲဒီပုုဂၢဳိလ္ကိုု ပညာရွိေတြက မုုနိလိုု႕ ေခၚၾကတယ္။”

သူေဌးသမီးေလးလည္း ဝိပႆနာကိုုအားထုုတ္ရင္း ျမတ္စြာဘုုရားရွင္ရဲ႕ ဂါထာအဆုုံးမွာေတာ့ ေသာတာပန္ တည္သြားပါေတာ့တယ္။
(မုုနိသုုတ္၊ သုုတၱနိပါတ္ အ႒ကထာ၊ ဒုု-တြဲ ႏွာ-၂၅၃)

သူေဌးသမီးေလး တရားရသြားပုုံေလးက အံ့ၾသစရာေကာ အတုုခိုုးစရာေကာ တြဲစပ္ေနပါတယ္။ တခ်ဳိ႕တရား ရသြားၾကတာေလးေတြက မေက်နပ္တဲ့အာရုုံတစ္ခုုကိုုေတြ႕ၿပီး အဲဒီမေက်နပ္တဲ့အာရုုံကိုုပဲ ဆင္ျခင္ရင္း ဝိပႆ နာတရား ကိုအားထုုတ္ျဖစ္သြားတာပါ။ သူေဌးသမီးေလးက်ေတာ့ ေတြ႔ေနက်အာရုုံေတြျဖစ္တဲ့ အလုုပ္ေတြကိုပဲ ဆင္ျခင္မႈ တစ္ခုုခံၿပီး တရားအားထုုတ္သြားတာေလးက အံ့ၾသစရာေကာ အတုုခိုုးစရာေကာ ေရာျပြမ္းေနတာပါ။ အထူးသျဖင့္ လူတကာေတြ႕ေနက် အာရုုံေလးကိုုၾကည့္ၿပီး တရားအားထုုတ္သြားတာပါ။

စာေရးသူတိုု႔ကေတာ့ အဲဒီလိုုတရားရဖို႕အတြက္ ဘဝေတြ သိန္းခ်ီသန္းခ်ီ ကုုေဋခ်ီပဲ ေစာင့္ရဦးမလား မသိပါ ဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေတြ႕ေနက် အာရုုံေတြကိုု သူေဌးသမီးေလးလိုု အာရုုံနိမိတ္ယူၿပီး ဆင္ျခင္မႈကတဆင့္ တရားအား ထုုတ္လိုု႕ရတယ္ဆိုုတာေလးကေတာ့ အျမတ္ထဲက အျမတ္တစ္ခုုပါပဲ။

ဒါဆိုု သူမ်ားေတြဘာေတြပဲလုုပ္ေနလုုပ္ေန ကိုုယ္ကဆင္ျခင္တတ္သလိုု ဆင္ျခင္ၿပီး တရားအားထုုတ္လိုု႕ ရတဲ့ သေဘာပါ။ သူမ်ားေတြအလုုပ္လုုပ္ေနတာ, သြားလာေနတာ, စကားေျပာေနတာ, ဖုုန္းေျပာေနတာ, တီဗြီၾကည့္ေနတာ, ငိုုေနတာ, ရယ္ေနတာ စသည္ေတြဟာ ကိုုယ့္အတြက္ ဆင္ျခင္ၿပီး တရားအားထုုတ္ လို႕ရတာခ်ည္း ျဖစ္ေနပါ ေတာ့တယ္။ အဆန္းေတာ့ အဆန္းပါပဲ၊ အဆန္းကိုု စမ္းေတာ့စမ္းၾကည့္သင့္ပါတယ္။ မရႏိုုင္စရာေတာ့ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ တရားထူးသာ မရခ်င္ေနမယ္၊ စမ္းၾကည့္လိုု႕ေတာ့ ရတဲ့က်င့္စဥ္ေလးပါ။

တစ္ခုုထူးျခားတာက ေတြ႕တဲ့အာရုုံကိုု ေတြ႕တဲ့အတိုုင္း မရႈေသးဘဲ ၾကားထဲမွာ တရားသေဘာနဲ႕ယွဥ္ၿပီး ဆင္ျခင္မႈတစ္ခုုကိုု ဆင္ျခင္လိုုက္ပါတယ္။ ဆင္ျခင္ၿပီးမွ ဝိပႆနာအားထုုတ္မႈအပိုုင္းကိုု ကူးသြားတာပါ။ ဝိပႆနာ သေဘာအရဆိုုရင္ အရွိကိုုအရွိအတိုုင္းပဲရႈရမွာပါ။ ရုုပ္ထင္ရွားရင္ရုုပ္ကိုုရႈရပါမယ္။ နာမ္ထင္ရွားရင္ နာမ္ကိုုရႈရပါမယ္။ ျဖစ္ေနဆဲ ရုုပ္နာမ္ကိုု ျဖစ္ေနဆဲပကတိအေျခအေနအတိုုင္း သိေအာင္ရႈတာဝိပႆနာပါ။ ဥပမာ- ရက္ေဖါက္ေယာက္သံၾကားရင္“ၾကားတယ္ၾကားတယ္”လိုု႕မွတ္ရမွာျဖစ္သလို၊ ျမင္ရင္လည္း “ျမင္တယ္ ျမင္တယ္” လိုု႕မွတ္ရမွာပါ။ သူေဌးသမီးေလးက်ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမရႈေသးဘဲ ၾကားထဲမွာဆင္ျခင္လိုုက္ပါတယ္။ ဆင္ျခင္ တာကိုုလည္း စာထဲကအတိုုင္းဆိုု ပုုနပၺဳနံ-အဖန္ဖန္အထပ္ထပ္ ထပ္ခါထပ္ခါ ဆင္ျခင္ေနတာပါ။

ဆင္ျခင္တာကေတာ့ လူတိုုင္းအတြက္ သိပ္မခက္လွပါဘူး။ ကိုုယ္ဆင္ျခင္တတ္သလိုု ဆင္ျခင္ရုုံပါပဲ။ ဆင္ျခင္ပုုံျခင္းကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ တူႏိုုင္မွာေတာ့မဟုုတ္ပါဘူး။ ကိုုယ္ေလ့လာထားသေလာက္နဲ႕ ကိုုယ့္ခံစားခ်က္ကိုု အေျခခံၿပီး ဆင္ျခင္ျဖစ္မွာပါ။ အဓိကကေတာ့ တရားသေဘာနဲ႕ယွဥ္ၿပီး ဆင္ျခင္ရမွာပါ။ ပုုံစံ တစ္မ်ဳိးနဲ႕ ေျပာမယ္ဆိုုရင္ေတာ့ ဝိပႆနာကိုုကူးဖိုု႕အတြက္ ဆင္ျခင္ျခင္းတံတားေလးကိုုထိုုးလိုုက္တာပါ။ တံတား ေပၚကေန တဆင့္ကူးသြားတဲ့သေဘာပါ။ တံတားေတာ့ထိုုးပါရဲ႕ တံတားေပၚမွာပဲ ရပ္ေနမယ္ဆိုုရင္ေတာ့ မျပည့္စုုံေသးပါဘူး။ ဒီလိုုပါပဲ ဆင္ျခင္ေတာ့ဆင္ျခင္ပါရဲ႕ ဝိပႆနာဘက္ကိုုမကူးႏိုုင္ေသးဘူးဆိုုရင္လည္း က်င့္စဥ္ တစ္ခုုကမျပည့္စုုံေသးပါဘူး။ သူေဌးသမီးေလးလိုုပဲဆင္ျခင္ၿပီး အားထုုတ္မႈအပိုုင္းကိုုကူးသြားရမွာပါ။ တရားထူးရတာ မရတာက တစ္ပိုင္းပါ။

ဒီေနရာမွာ ဆင္ျခင္ေတာ့ဆင္ျခင္ပါရဲ႕ ကိုုယ့္ရဲ႕ဆင္ျခင္မႈက သူတပါးကိုုထိခိုုက္ေစတဲ့၊ သူတပါးကိုု အျပစ္တင္ ေစတဲ့ ဆင္ျခင္မႈမ်ဳိးဆိုုရင္ေတာ့ အကုုသိုုလ္တံတားပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။ အကုုသိုုလ္တံတား ထိုုးမိရင္ေတာ့ ဝဋ္ေတြဒုုဂၢတိ ေတြဆီကိုုဦးတည္ေနေတာ့မွာပါ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့အာရုုံေတြေတြ႕တိုုင္း သံေဝဂပါတဲ့ တရားသေဘာပါတဲ့ ဆင္ျခင္မႈ ေတြေတာ့ အၿမဲဆင္ျခင္ေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဝိပႆနာဘက္ကိုုမကူးႏိုုင္ေတာ့ ပန္းတိုုင္ဆီ မေရာက္ႏိုုင္ဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ တရားထူးရဖိုု႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထိ အေျခအေနအရ မထားႏိုုင္ေသးေပမယ့္ ဆင္ျခင္တာကေနတဆင့္ အားထုုတ္မႈအပိုုင္းဘက္ ကူးသြားတာေလးကိုုေတာ့ အထုုံအေလ့အက်င့္တခုုအေနနဲ႕ လုုပ္လုုပ္သြားရမွာပါ။

တစ္ခုုေတာ့ရွိပါတယ္၊ သူေဌးသမီးေလးက အတိတ္ပါရမီ ပါခဲ့တာရယ္၊ ျမတ္စြာဘုုရားရွင္က ေရာင္ျခည္ေတာ္ လႊတ္ၿပီး တရားေဟာေပးတာရယ္ကလည္း တရားရဖိုု႕အတြက္ အဓိကအေထာက္အပံ့ေတြ ျဖစ္သြားတာပါ။ ကိုုယ္က တရားထူးမရဦးေတာ့ က်င့္စဥ္တစ္ခုုအေနနဲ႔ေတာ့ အတုုခိုုးသင့္တဲ့ က်င့္စဥ္ေလးပါပဲ။

သူေဌးသမီးေလးရဲ႕ဝတၳဳေလးက မုုနိသုုတၱန္ထဲကအ႒ကထာဖြင့္ဝတၳဳေလးပါ။ မုုနိသုုတ္ဆိုုတာ ျမတ္စြာ ဘုုရားရွင္က မုုနိလိုု႕ ေခၚထိုုက္တဲ့ ပုုဂၢဳိလ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုု ဂါထာမ်ားစြာနဲ႕ ေဟာျပထားတဲ့သုုတ္ပါ။

သူေဌးသမီးေလးဝတၳဳမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဆင္ျခင္မႈနဲ႕ယွဥ္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ဟာတည္ၾကည္တဲ့စိတ္ရွိမယ္၊ ရက္ ေဖါက္လိုုစိတ္ေျဖာင့္စင္းမယ္၊ အကုုသိုုလ္ေတြကိုု စက္ဆုုတ္မယ္၊ မွ်တမႈ မမွ်တမႈကိုု စုုံစမ္းဆင္ျခင္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ပုုဂၢဳိလ္ကိုု မုုနိလိုု႕ ေခၚရတဲ့အေၾကာင္း ေဟာျပထားပါတယ္။

တစ္ေယာက္တည္းတရားက်င့္ေနတဲ့လူ၊ အက်င့္သီလနဲ႕ျပည့္စုုံသူ၊ တည္ၾကည္တဲ့စိတ္ရွိသူ၊ ေလာကဓံကိုု ခံႏိုုင္သူ၊ စြဲလမ္းမႈကင္းၿပီးဣေျႏၵရွိသူ၊ သူတစ္ပါးေတြရဲ႕ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းကိုုမခံရသူ၊ သူတစ္ပါးကိုုမခ်ဳပ္ခ်ယ္သူ၊ ခ်ီးမြမ္း ျခင္းကဲ့ရဲ႕ျခင္းမျပဳသူ၊ အေႏွာင္အဖြဲ႔မွလြတ္ေျမာက္သူစသည့္ပုုဂၢဳိလ္ေတြကိုုလည္း မုုနိလိုု႕ေခၚေၾကာင္း ျမတ္စြာ ဘုုရားရွင္က ေဟာျပထားပါတယ္။ စကားလုုံးေတြကအားလုုံးၾကားဖူးၿပီးသား စကားလုုံးေတြျဖစ္သလိုု ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားကိုုလည္း က်င့္ၿပီးက်င့္ဆဲျဖစ္ေနမွာပါ။

စာမွာ မုုနိ (၆) မ်ဳိးကိုု ျပထားပါတယ္။
၁။ အဂါရမုုနိ = လူ႕ဘဝနဲ႕ တစ္မဂ္တစ္ဖိုုလ္ရသူ၊
၂။ အနဂါရမုုနိ = ရဟန္းဘဝနဲ႕ တစ္မဂ္တစ္ဖိုုလ္ရသူ၊
၃။ ေသခမုုနိ = ေသာတာပတၱိမဂၢဌာန္အစ အရဟတၱမဂၢဌာန္အဆုုံးရွိေသာ ေသကၡပုုဂၢဳိလ္ (၇) ေယာက္၊
၄။ အေသခမုုနိ = ရဟႏၲာ၊
၅။ ပေစၥကမုုနိ = ပေစၥကဗုုဒၶါ၊
၆။ မုုနိမုုနိ = ျမတ္စြာဘုုရား၊

အရင္ကေတာ့ မုုနိဆိုုတာ ျမတ္စြာဘုုရားရွင္တစ္ပါးကိုုပဲ ေခၚတယ္လိုု႕ ထင္ခဲ့တာပါ။ မုုနိ (၆) မ်ဳိးရယ္ မုုနိသုုတ္ ရယ္ ယွဥ္ဖတ္လိုုက္မွ တျခားသူေတြကိုုလည္း မုုနိလိုု႕ေခၚလိုု႔ရတယ္ဆိုုတာသိရတာပါ။ ဒါဆိုုဘုုရားနဲ႕ ပေစၥကဗုုဒၶါဆုု ပန္မထားလည္း တျခားမုုနိေတြေတာ့ ျဖစ္ခြင့္ရွိေနပါတယ္။ ဆိုုလိုုတာက လူ႕ဘဝနဲ႕လည္းမုုနိျဖစ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေကာ အမ်ဳိးသမီးေကာ မုုနိျဖစ္ႏိုုင္ပါတယ္။ မုုနိျဖစ္ခ်င္တဲ့သူဟာ မုုနိအက်င့္ကိုုက်င့္ရပါမယ္။

ဥပမာ-အကုုသိုုလ္မျဖစ္ေအာင္ကိုုယ္ႏႈတ္စိတ္ကိုု ေစာင့္ထိန္းလိုုက္တာဟာ မုုနိအက်င့္ကိုုက်င့္လိုုက္တာပါ။ ဘုုရားေရွ႕မွာ တရားအားထုုတ္ဖိုု႕ထိုုင္လိုုက္တာလည္း မုုနိအက်င့္ကိုု က်င့္လိုုက္တာပါ။ မုုနိအက်င့္ကိုု က်င့္ေနရင္ မုုနိေလာင္းလ်ာလိုု႕ ေခၚလိုု႕ရသလိုု၊ မုုနိအက်င့္ကိုု က်င့္တဲ့အတြက္ မုုနိခ်စ္သူလိုု႕လည္း ေခၚလိုု႕ရပါတယ္။
ေန႕စဥ္တရားထုိင္တာ၊ ေန႔စဥ္ပ႒ာန္းရြတ္တာ၊ ေန႕စဥ္ဘုုရားရွိခိုုးတာ၊ဂုုဏ္ေတာ္ပြားတာ၊ ေမတၱာပြားတာစသည္ျဖင့္ အားလုုံးအားလုုံးဟာ မုုနိအက်င့္ကိုုက်င့္ေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ မုုနိခ်စ္သူေတြပါ။ မုုနိေလာင္းလ်ာေလးေတြပါ။ ဒါမွမဟုုတ္ အာရုုံတစ္ခုုခုုကိုုေတြ႕ၿပီး ကိုုယ္ဆင္ျခင္တတ္သလိုု ဆင္ျခင္လိုုက္မယ္၊ ဆင္ျခင္ၿပီးတာနဲ႕ တရားအားထုုတ္လိုုက္မယ္ ဆိုုရင္လည္း မုုနိခ်စ္သူမုုနိေလာင္းလ်ာ ျဖစ္သြားတဲ့သေဘာပါပဲ။

မုုနိခ်စ္သူဟာတစ္ေန႕ေသာအခါမွာေတာ့ မုုနိတစ္ေယာက္ျဖစ္မွာဧကန္မုုခ်ပါ။ မုုနိျမန္ျမန္ျဖစ္ သြားတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ လူေတြမွာအပူကိုယ္စီနဲ႔ပါ၊ တကယ္ေတာ့လူေတြမွာတင္အပူရွိတာမဟုုတ္ပါဘူး၊ လူေတြမွာ မရွိတဲ့အပူ ဘုုန္းႀကီးမွာ ရွိခ်င္ရွိေနတာပါ။

တခါတေလ လူေတြမွာမရွိတဲ့အပူေတြဝင္လာရင္ မ်က္စိေတြလည္ၿပီး ေနာက္ဘဝ ဘာဆုုေတာင္းရမွန္း ေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ လူ႕ဘဝမွာလည္း အပူကိုုယ္စီနဲ႕၊ ဘုုန္းႀကီးဘဝက်ျပန္ေတာ့လည္း မေနတတ္ရင္ ဘုုန္းႀကီး အပူနဲ႕၊ တိရိစၧာန္ဘဝေရာက္သြားရင္လည္း က်ားဆိုုရင္သူမ်ားအသက္ သတ္စားၿပီး ဘဝရပ္တည္ရဦးမယ္။ ႏြားျမင္း ဆိုုရင္လည္းလူေတြဆီမွာ တစ္သက္လုုံးကၽြန္ခံရဦးမယ္။ နတ္ျဗဟၼာဆိုုတာလည္း အခ်ိန္ေစ့ေတာ့ ေအာက္ျပန္ေရာက္ ရဦးမယ္။ တခါတေလမ်ား ေနာက္ဘဝအတြက္ ဘယ္ဘဝကိုု ဆုုေတာင္းရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။

ဒီေတာ့ အပူေတြၾကားထဲက တဒဂၤေအးၿငိမ္းမႈေလးကိုု ရွာမယ္ဆိုုရင္ေတာ့ မုုနိအက်င့္ေလးကိုု မိနစ္ (၂၀) ေလာက္ေလး က်င့္လိုုက္တာနဲ႕ တဒဂၤေအးခ်မ္းမႈေလးရေနပါၿပီ။ တကယ့္လက္ေတြ႕အက်ဳိးရွိတဲ့ အားကိုုးရာ က်င့္စဥ္ေလးတစ္ခုုပါ။ တကယ္ျဖစ္သင့္တာက ဘုုရားေရွ႕မွာသုံးေပေလးေပေလာက္ရွိတဲ့ ေကာ္ေဇာေလးခင္း၊ ၿပီးေတာ့ ေအာက္ခံနဲ႕ေဘးသားကိုု ေယာဂီေရာင္၊ အလယ္ကိုေတာ့ကိုုယ္ႏွစ္သက္ရာအေရာင္ေလး ထည့္ၿပီး ႏွစ္ေပခြဲ ပတ္လည္ ေလးေထာင့္က်က်ထိုင္ခင္းေလးခ်ဳပ္ၿပီး ႏွစ္ထပ္တြဲခ်ဳပ္ထားတဲ့ပိတ္စထိုင္ခင္းေလးကို ခင္းထား လိုုက္ပါ။ ျမင္လိုုက္တာနဲ႕တင္ထိုုင္ခ်င္စရာျဖစ္ေနပါၿပီ။

ထိုုင္လိုုက္တာနဲ႕တၿပိဳင္နက္ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့အပူေတြကိုုေမ့ၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္းမႈက တန္းဝင္လာေတာ့တာပါ။ တကယ့္လက္ေတြ႕အက်ဳိးပါပဲ။ အဲဒီေကာ္ေဇာနဲ႕ ေယာဂီေရာင္ ထိုင္းခင္းေနရာေလးကို ကိုုယ့္ရဲ႕ေအးၿငိမ္းရာေလးလို႕ ခံယူထားရမွာပါ။ အပူေတြႀကဳံလာတဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႕ေအးၿငိမ္းရာ ေလးဆီကိုသြားလိုုက္ရုုံပါပဲ။ အပူရွိမွရယ္ မဟုတ္ပါဘူး ေန႕စဥ္ေအးၿငိမ္းရာေလးတစ္ခု ခံစားတဲ့သေဘာနဲ႕လည္း ေကာ္ေဇာထိုင္ခင္းေလးေပၚမွာ ထိုင္ရမွာပါ။ တရားပဲထိုင္ထိုင္ ပ႒ာန္းပဲရြတ္ရြတ္ပါ။

မေအာင္ျမင္ခင္က ပုုထုုဇဥ္ပီပီ ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္၊ ေအာင္ျမင္ေတာ့ မေအာင္ျမင္တဲ့ဘဝေလးတစ္ခုု၊ လူမသိတဲ့ဘဝေလးတစ္ခုကိုု ျပန္လိုုခ်င္ျပန္ပါတယ္။ ဒါပုုထုုဇဥ္ေတြရဲ႕စိတ္သဘာဝတစ္ခုုပါပဲ။ ဘဝေတြ ကိုု ျဖတ္သန္း ရင္းျဖတ္သန္းရင္းနဲ႕ ဘဝမွာစိတ္ခ်မ္းသာဖိုု႕ပဲ ေတြးမိရင္းေတြးမိေနပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ခမ္းနား မႈေတြ ပိုက္ဆံ ရွိမႈေတြက တကယ့္စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို မေပးႏိုုင္ပါဘူး။

စိတ္ခ်မ္းသာဖိုု႕အတြက္ဆိုုရင္ ေအာင္ျမင္ျခင္း မေအာင္ျမင္ျခင္းနဲ႕လည္း မဆိုုင္ပါဘူး။ ပိုုက္ဆံရွိျခင္း မရွိျခင္း နဲ႕လည္း မဆိုုင္ပါဘူး။ ေအာင္ျမင္ျခင္းေတြ ပိုုက္ဆံရွိျခင္းေတြ မရွိေပမယ့္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာေနတဲ့လူေတြကေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာေနတာပါပဲ။ လူ႕ဘဝသက္တမ္းတိုုတိုုေလးအတြင္းမွာ အပူေတြမခံစားခ်င္ပါဘူး။ ဘဝကိုုစိတ္ခ်မ္း သာမႈ ေလးေတြနဲ႕ ျဖတ္သန္းသြားတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါကိုုေတာ့ ကိုုယ္တိုုင္ပဲ ေရြးခ်ယ္ရမွာပါ။

ဘာပဲေျပာေျပာ မုုနိအက်င့္ကိုု တဒဂၤေလးက်င့္လိုုက္တာနဲ႕ တဒဂၤစိတ္ခ်မ္းသာမႈေလး ရသြားတာေတာ့ အမွန္ ပါပဲ။ ေနာက္ဆုုံးေတာ့လည္း မုုနိျဖစ္ဖိုု႕ပါပဲေလ။